ديابت را بيشتر بشناسيم
براي تعيين اينكه بيمار ديابتي يا پرديابتي(در معرض ديابت)است دو آزمايش قند خون ناشتا(FBG)و تست تحمل گلوكز خوراكي(OGTT)انجام مي شود.با توجه به اينكه تستFBGآسانتر و سريعتر و ارزانتر انجام مي شود انجمن ديابت آمريكا تست گلوكز خون ناشتا را توصيه مي كند.بر اساس شاخص هاي انجمن ديابت آمريكا چنانجه ميزان گلوكز خون در حالت ناشتا 100-125ميلي گرم در دسي ليتر خون باشد نشان دهنده پرديابت مي باشد و اگر گلوكز خون ناشتا در فرد126 يا بيشتر باشد فرد مبتلا به ديابت است.در صورتي فرد مبتلا به ديابت اعلام مي شود كه دو بار تست خون ناشتا(FBG)در او بالاتر از حد مذكور(126) باشد.
در تست تحمل گلوكز خوراكي(OGTT)سطح گلوكز خون در حالت ناشتا و دو ساعت بعد از نوشيدن شربتي غني از گلوكز اندازه گيري مي گردد اگر ميزان گلوكز خون بعد از دو ساعت 140-199ميلي گرم در دسي ليتر خون باشد فرد پرديابتي است و اگر 200 يا بيشتر باشد فرد ديابتي است.
ديابت نوع يك(IDDM):در اين نوع ديابت بدن قادر به توليد هورمون انسولين نمي باشد اين هورمون همانطور كه ذكر شد ورود گلوكز به سلول ها و سوختنش را تسهيل مي كند.يك بيماري اتوايمون(خودايمني)بوده كه معمولا"پس از ابتلا به بيماري هاي ويروسي و يا عفونت هاي باكتريايي كه در طي آن سيستم ايمني بدن سلول هاي ترشح كننده انسولين را مورد حمله قرار مي دهد ايجاد مي شود.فرد مبتلا به آن جهت اذامه حيات خود لازم است انسولين تزريق نمايد.اين بيماري از شيوع بالايي برخوردار نيست و تنها حدود5-10درصدديابتي ها را تشكيل مي دهدو معمولا"در كودكان و نوجوانان پديد مي آيد.
ديابت نوع دو(NIDDM):اين بيماري در اثر مقاومت به انسولين ايجاد ميگردد(شرايطي كه بدن قادر به استفاده مناسب از انسولين نمي باشد)در اين بيماران حداقل در مراحل اوليه انسولين به ميزان كافي در بدن وجود دارد ولي در سطح سلولي نقش خودرا به خوبي ايفا نمي كنداگرچه علل دقيق مقاومت به انسولين به طور كامل شناخته شده نيست ولي شيوه زندگي نادرست اعم از تغذيه ناسالم عدم تحرك بدني و به دنبال آن چاقي شكمي كه با تجمع بيش از حد بافت چربي در بين احشا همراه مي باشد نقش اساسي در ايجاد پرديابت و يا عدم تحمل گلوكز و نيز ابتلا به ديابت نوع دو ايفا مي نمايد.اغلب بيماران ديابتي(بيش از 90درصد)ديابت نوع دو دارند.اين بيماري معمولا"در افراد بالاي 40سال ديده مي شود.
ديابت بارداري:در دوران بارداري با ترشح هورمون هايي كه از جفت براي نگه داري جنين در رحم ترشح ميشود مقاومت به انسولين افزايش مي يابد كه در سه ماهه دوم و سوم بارداري با بزرگ شدن جفت و افزايش ترشح هورمون هاي مترشحه از جفت اين مقاومت به انسولين افزايش يافته و در نهايت باعث افزايش قند خون ميشود.اهميت ديابت بارداري علاوه بر سلامت جنين و مادر آن است كه 5-10درصد زناني كه ديابت بارداري دارند بلافاصله بعد از بارداري به ديابت (معمولا"ديابت نوع دو)مبتلا مي شوند.
پرديابت:زمانيكه قندخون فرد از حد طبيعي بيشتر باشد اما به ميزاني بالا نباشد كه فرد به ديابت نوع دو مبتلا باشد فرد پرديابت يادچار عدم تحمل گلوكز خواهد بود.
نمایی از دانشکده ی پیراپزشکی ارومیه